ในปัจจุบันหากมีใครเรียนรู้เกี่ยวกับ วิชาการพยากรณ์ด้วย 64 กว้า  แล้วไม่เคยเรียนวิชา  “เหม๋ยฮวาอี้ซู่” ก็คงเหมือนกับว่ากินปลาทูไม่มีน้ำพริก กินน้ำเต้าหู้แต่ขาดปาท่องโก๋ เพราะตั้งแต่อดีตมาการพยากรณ์ได้มีการพัฒนามาตลอดจวบจนถึงสมัยราชวงศ์ซ้อง ถือได้ว่าถึงขีดสุดยอด เพราะมีบรมจารย์เกิดขึ้นหนึ่งท่าน ได้ทำการค้นคว้าและพัฒนาการพยากรณ์ที่กล่าวมาและได้แต่งเป็นตำราให้คนรุ่นหลังได้ศึกษากัน ก็คือท่านอาจารย์ “เซ้าคังเจี๋ย”
     ท่านอาจารย์เกิดในสมัยซ้อง (ราวปีค.ศ. 1011) ชื่อจริงคือเซ่าหย่ง เป็นคนมณฑลเหอหนัน  เป็นหนึ่งในห้าของบัณฑิตในสมัยนั้น เป็นนักปรัชญา มีความรู้มากมายทั้งด้านอี้จิง ลัทธิเต๋า และคำสอนของอาจารย์เมิ้งจื่อ ได้รวบรวมความรู้ต่างๆเหล่านี้ คิดค้นเป็นกฏเกณท์ในการพยากรณ์โดยได้แต่งตำราไว้หลายเล่มโดยเฉพาะเล่มที่มีชื่อว่า “เหม๋ยฮวาอี้ซู่” ถือว่าเป็นตำราสุดยอดในการพยากรณ์ด้วยกว้า โดยเริ่มจากการกล่าวถึงที่มาของกว้า ความหมายต่างๆ การขึ้นกว้าในการพยากรณ์ กฎเกณท์ที่ต้องเรียนรู้ทั้งหมด ทำให้วิชานี้ได้สืบถอดกันมาไม่สูญหาย ถือว่าเป็นคุณอนันต์ต่อคนรุ่นหลังที่จะได้มีโอกาสเรียนรู้